Geçti.

Ama en çok ne üzdü biliyor musun?

Öyle bir içim vardı ki, güneşi aydınlatan.

Serilmiş yerlere, anlıyor musun?

Gecelerim öylesine görkemliydi ki, 

Eşlik eden kahvem bile sanki dalga dalga fincanın içinde.

Her yoğum varıma nispet sanki

Şarkılar hüznümü taşıyor birinden diğerine

Her gece.

Söylenmemiş sözler yudum yudum,

Boğazımda düğümleri çözülür iken görüyorum.

Hissettiklerimin kırdığı kalbimi, 

Hissedemediklerim boğuyor ve ben

Uyuyorum.

Ölüme eş değer nefes alıp verişim,

Gözlerimin ışığı karanlığa teslim olmuş.

İyileşemeyecek bir yaranın 

Son darbesi, ama öncesi tüm renkler

Solmuş.

Bir huzursuz sanki Dünya'm kararmaya,

Sabır ile bekliyormuş ilk ateşi.

Kaybetmeye hazır çoktan bu savaşı.

En büyük silahı ise zamanın, yarım kalan

Mutluluğun resmi.

Boşverilmiş her şey,

Enkazlar onarılmamak üzere yıkılmış üstüne.

Ve yine sürünür iken görüyorum kalbimi,

Bir daha aşık olmamak üzere.

[Öykü Ekin YILDIRIM]

Solgun yanlarım hazır çiçek açmaya.

Ne kadar kolay gelir artık bana gülmek.

Gelecekte bir yerde hala hayatta olduğumun hayali ile

Gökyüzü bana oldukça eflatun,

Oldukça henüz gerçekleşmemiş dilek dolu.

Uzanıp almak her birini,

Aslında öyle basit ki gerçekleştirmek dilekleri.

Ve birer birer parlamaya başlar yıldızlar.

Karanlık geçenin içinde renkler doğar,

Yer yoktur artık kalplerde siyaha.

Gürültünün sakinliği,

Bu günlerde ne kadar sakin bana Dünya.

[Öykü Ekin YILDIRIM]

Eterik Hata

Kendimi gördüm sandığım gözler, 

Aslında kalbimin yansımasından parlar iken

Ben kendimi hep sana önemli saydım

Ben,

İçimde bir senin olan yarattım.

Elimi attığım kalp kırılır iken,

Bir sen senin asla kırılmayacağını düşünüp

Belki de en büyük işkence.

Ben,

İçimde bir sesin ile, 

Bir cümlen ile,

Senden yana kayıplarım ile .

'Kaç kazaya daha kurban gidebilirim' diye

Toplanan bavullar gördüm.

Dönüşü olmayan gidişler,

Durulması imkansız yollar.

Yaşamak fiili ellerden kayıp gider iken

Ben,

Sonrasında herkesten gidip,

Bir kendimde kaldım.

Öykü Ekin YILDIRIM

Ağlamaklı içim

Unutturmaya çalıştığın her şeye elim değmiyor şimdilerde.

Dokunamadığım tenler içimde kalmıyor artık.

Güzel dudaklar, parlayan gözler

Karanlıklar ile gölgelenmiş tüm masumlukları.

Kirlenmemiş ruh kalmamış gibi arındım tüm günahlarımdan.

Sırf sana inat, senden sonra, tam da olmamı isteyeceğin kişi oldum yavaşça.

Şimdi sen bana bir bakarsın, benim içimde silinmek bilmeyen yıllar.

Her gün bir güzelliğin yıl dönümü iken,

Her gece ölüme terk edilmiş gibiyim.

Bitmek bilmeyen yollar;

Yolumuz olsa, ışık yılları yürürüm.

Son bir defa, karşında durup,tüm o arayışlarına nazaran

”Ben buradayım” demek için,

Ölürüm.

Öykü Ekin Yıldırım

Senden uzaklarda ben.

Geri dönüp bakarak, başkalarına karşı kimseyi bahane etme artık.

Sen, her şeyi kendi menfaatlerin için bitirdin.

Ve ben ise her zaman bir liman idim senin için.

Bu defa dönemeyesin diye,

Yaktım içimde ki şehirleri,

Kırıp döktüm ne kaldı ise senli olan içimde.

Yaşanılan her şeyi gözlerimden son bir defa akıtıp,

Bindim bir başka gemiye;

Ve buradan ayrıldım ..

Şimdi ise sana bütün şarkılar ben,

Bütün şehirler ben.

Ben,

Uzaklara.

Senden çok uzaklara gider iken ..

Göz kapaklarımda saklıyorum seni.

Göz kapaklarımda sakladım seni.

Sadece bir hayalden ibaret olmuyor böylece resmin.

Kapatsam sen, açsam sen.

Nereye baksam, nerede takılsam sen..

Gece olmuyor seni yerleştirdiğimden beri Dünya'ma.

Ay öfkeleniyor.

Kabus olmuyor sen var iken açımda,

Karanlıklar aydınlanıyor.

Gülümsüyorsun bana.

Daha çekilir oluyor birden bire yeryüzü.

Gökler sen, yerler sen.

İnsanlar ağırlık yapmıyor artık omuzlarımda..

Renkleri görüyorum çocuk gülümsemelerinde.

Siyah körleşiyor.

Karnımda hep kelebekler,

Bahar sevincim oluyor.

Uzuyor hecelerim, sebebi oluyor gülüşlerimin.

İnce ince sever iken seni uzaklardan.

Uzaklar sen, yakınlar sen.

Sanırsın ki dokunacak kadar yakınım sana..

Kulağımda çınlar iken sesin,

Aşk kıskanıyor.

Çünkü oksijen değil benim nefesim,

Senin nefesin içime doluyor.

Öykü Ekin YILDIRIM

Ellerim ile ''Aşk'' yaptım sana, biraz almaz mısın?

Gel dememe gerek kalmadan,

Pencereme en yakın sokak köşesinden dönsen yalın ayaklarla.

Daha özledim diyemeden,

Silse sözlerin yüreğimde ki hasretini.

Sesinin tadını özleyen kulaklarım

Çınlatmasına gerek kalmadan, nefesin ile duysam en derin bestesini.

Kara gözlerim, kör yüreğim

Görse uzaktan da olsa endamını bir kez daha.

Karşı karşıya olmamız kafi,

Sustuğumuz gibi bir birimize sayfalarca;

Gözlerinde batsa ömrümün güneşi

Seyretsek yine birlikte anlamsız anlamsız geçmişi.

Yokluğunda geçen onca zamana inat,

Hazırdım sanki hiç sensiz olmamış gibi davranmaya.

Ve o zaman bu kırık sol kanat

Yeniden başlardı uçmaya.

Söylesene sevgili,

Nasıl bir ateştir bu?

Düşmüş boşluğuma,

Yakar içimi..