Dönecek misin?

Bahar yerini yaza bırakıyor. 
Şimdi sen yoksun ama, bahçeme ektiğin tomurcuklar yavaş yavaş çiçek veriyor.
Sana sahip olduğum yıl'ın nede güzel dönemleri idi bunlar. Tam bir yaz havası, tam bir aşk havası..


Her gün suluyorum çiçeklerini, iyi bakıyorum onlara.
Ara sıra senli şeyler yazıyor, ve okuyorum. Anlamışcasına iyice açılıp, sen kokuyorlar.
Senden aldığım nefesimin yerine aratmamak amaçlı olsa gerek.


Alışılması zor bir olaydı zaten, yalnız uyumaya çalışmak.
Dengesizliği hor görmeyip, yatak çift kişilik olmadığı sürece yalnız uyuyamıyordum.
Ve kulağımda çınladıkça benim olan sözlerin, boğazımda ki düğümü yumuşatamıyordum.


Ağlamadım. Ağlamayı bıraktım.
Artık sahibim değildin çünkü, kendi kendime sahip çıkmalı ve güçlü olmalıydım.
Git gide yabancılaşıyor, sanki benim sevdiğim sen değil de bir başkasıymış gibi hissediyordum.


İnsanların ihtiyaç ve istekleri ne tuhaf. Varlığın yetmiyordu bazen.
Hem var olmalıydın, hemde iliklerime kadar sevgin dolmalıydım his'sen.
Birden gelişti herşey, birden sağlamlaştı ve birden düştü.


Tüm bunları algılamak ilk zamanlar benim için çok güçtü.
Beni uzak tutmaya çalışanların işini kolaylaştırmak bana düştü.
Ve farkında olmadan belki de beni unutmana katkıda bulunuyordum, özleyeceğini düşünür iken.


Şimdilik kokunlu bir kazağın var bende, geçmesin diye çıkarmaya korktuğum kutudan. 
Bir kaç yıl idare eder beni tahminimce.
Sonra mı? Sonra sen döneceksin ya..


Yani.. Döneceksin değil mi?